من هر لحظه ، هماره

شب و روز

همه وقت و همه جا

صدای این بارش ها و ریزش های پیوسته را

که سینه ام را پر می کند ،

و سبوی قلبم را لبریز می کنند ، می شنوم.

و آه !

آه که کسی نمی داند و نمی شنود !

که ” کس ” سر با بالین سینه ی من ندارد.

و هیچ کس ، گوش آشنای این آواره های غیبی را ندارد

که این گوش ها

تنها صدای بر هم خوردن اشیا را می توانند شنید.

صدای حرف های ناگفته را

آوای نیازهای بنهفته را

و زمزمه ی جویبارهای مرموزی را

که در صحرای روح آدمی روانند

و ترنم صدها ترانه بر لب دارند ،

نمی توانند شنید ،

مگر گوش کسی

اما سر بالین سینه ی من ندارد.

نوشته شده در یکشنبه 90/9/27| ساعت 5:53 عصر| توسط نجما| نظرات ( ) |