...نگاهت کافیست تا دوباره در هوای آمدنت بمیرم
خداوندا ! دل آدم گاهی چه گرم می شود کاش می دانستی دنیا با همه وسعتش بی تو جایی برای ماندن ندارد. عمیق ترین درد زندگی مردن نیست بلکه ناتمام ماندن قشنگ ترین داستان زندگی است که مجبوری اخرش را با جدایی به سرانجام رسانی. آنقدر زمین خورده ام که بدانم کاش می دونستی چقدردلم بهانه ی تورا میگیره هرروز
حضورت همچون معمای حل ناشدنیست... تو آنقدر ساده و راحت آمدی که من شیفته صداقت و سادگی‌ات شدم، نمی‌خواهم به این زودی ها از دستت بدهم، و من می توانستم کوله بار سنگین دردهایم را در بیراهه‌های بیقراری، آنجا که دست هیچ آدمی زادی به آن نرسدرها کنم.. و مجبور نبودیم در میانه راه، دیوار سرد جدایی را پیش رو ببینیم. کاش تا آخر راه دل به جاده می سپردیم مثل سایه، مثل رویا... آیا طاقت می‌آورم این همه خاطره را رها کنم و آیا تو می توانی با بی‌احساس ترین احساسها رها شوی!؟ و آیا از این مرداب و پهن دشت وسیع به سلامت خواهیم گذشت؟؟؟
وقتی قلب‌هایمان کوچک‌تر از غصه‌هایمان میشود
وقتی نمیتوانیم اشک‌هایمان را پشت پلک‌هایمان مخفی کنیم
و بغض‌هایمان پشت سر هم میشکند
وقتی احساس میکنیم
بدبختیها بیشتر از سهم‌مان است
و رنج‌ها بیشتر از صبرمان؛
وقتی امیدها ته میکشد
و انتظارها به سر نمیرسد
وقتی طاقتمان تمام میشود
و تحملمان هیچ ...
آن وقت است که مطمئنیم به تو احتیاج داریم
و مطمئنیم که تو
فقط تویی که کمکمان میکنی ...
آن وقت است که تو را صدا میکنیم
و تو را میخوانیم
آن وقت است که تو را آه میکشیم
تو را گریه میکنیم
و تو را نفس میکشیم
وقتی تو جواب میدهی،
دانه‌دانه اشک‌هایمان را پاک میکنی
و یکی یکی غصه‌ها را از دلمان برمیداری
گره تک‌تک بغض‌هایمان را باز میکنی
و دل شکسته‌مان را بند میزنی
سنگینی ها را برمیداری
و جایش سبکی میگذاری و راحتی؛
بیشتر از تلاشمان خوشبختی میدهی
و بیشتر از حجم لب‌هایمان، لبخند
خواب‌هایمان را تعبیر میکنی
و دعاهایمان را مستجاب
آرزوهایمان را برآورده می کنی؛
قهرها را آشتی میدهی
و سخت‌ها را آسان
تلخ‌ها را شیرین میکنی
و دردها را درمان
ناامیدی ها، همه امید میشود
و سیاهی‌ها سفید سفید ...
تنها تو را صدا میکنیم
و فقط تو را می خوانیم
به یک " دلخوشی کوچک "
... به یک " هستم "
... ...
به یک " نوازش "
به یک " آغوش 
اشک چشمانم هر شب سراغت را از گونه هایم می گیرند
ای که دیدگانم از دل تنهایی تو الفبای اشک ریختن را آموخته اند
و لحظه های گریانم یا کوچ تو روان گشته اند چرا از کوچه ی دل تنگی هایم گذر نمی کنی و برای
چشمان مانده به راهم دستی تکان نمی دهی؟
بی تو قناری های خوش آواز نیستند و آسمان چشمانم همیشه بارانی است.
بی تو من درختی خشکیده در پائیزم.
عمیق ترین درد زندگی مردن نیست بلکه نداشتن کسی است که الفبای دوست داشتن را برایت تکرار کند و تو از او رسم محبت بیاموزی.عمیق ترین درد زندگی مردن نیست بلکه نداشتن یک همراه واقعی است که در سخت ترین شرایط همدم تو باشد.
عمیق ترین درد زندگی مردن نیست بلکه پنهان کردن قلبی است که به اسفناک ترین حالت شکسته است.
عمیق ترین درد زندگی مردن نیست بلکه گذاشتن سر در برابر رودی است که از چشمان تو جاری است.
برای برخاستن
نه دستی از برون
که همتی از درون
لازم است
حالا اما...
نمی خواهم برخیزم
در سیاهی این شب بی ماه
می خواهم اندکی بیاسایم
فردا
فردا
برمی خیزم
وقتی که فهمیده باشم چرا
زمین خورده ام...
کاش می دونستی
چقدردلم هوای با تو بودن کرده
کاش می دونستی چقدردلم ازاین روزهای سرد
بی توبودن گرفته
کاش می دانستی چقدردلم برای ضرب اهنگ قدمهایت
گرمی نفسهایت، مهربانی صدایت تنگ شده
کاش می دانستی چقدردلواپس توام
کاش می دانستی چقدرتنهام ، چقدرخسته ام
وچقدربه حضورسبزت محتاجم
وهمیشه ازخودم می پرسم
این همه که من به توفکرمی کنم
توهم به من فکرمی کنی؟....
| قالب رایگان وبلاگ پیچک دات نت |
برکه ای در همین نزدیکی ست با نیلوفری در آن در انتظار دیدار ساحل آه چه انتظاری عبث هرگز نشود این دیدار تا زمانی که اشک برگهایش در برکه جاریست نرسد به ساحل
LINKDUMP
